ΑΛΕΚΟΣ ΛΟΥΝΤΖΗΣ, ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

Το βιβλίο του Αλ. Λούτζη επαναφέρει στο προσκήνιο ένα βασικό ερώτημα για την Τέχνη, εφόσον μας προτείνει μια ποίηση η οποία, σε αντίθεση με τη λυρική αλογία και την με κάθε τρόπο διαδηλούμενη πίστη στην τυχαιότητα της έμπνευσης, όπως την προτείνει διαχρονικά μια μεγάλη ομάδα των ομοτέχνων του όσο και πολλών κριτικών, σηματοδοτείται από την προγραμματισμένη συναρμονία μουσικής, λέξης και σκέψης. Στο κείμενό μας ερευνούμε την καταγωγή και το νόημα αυτού του τρόπου ποιητικής σύνθεσης, εκκινώντας από έναν πολύ σημαντικό προβληματισμό του Αριστοτέλη.

Έχει ενδιαφέρον, ίσως, ότι το κείμενο αυτό γράφτηκε για να δημοσιευτεί σε λογοτεχνικό περιοδικό, από τη διεύθυνση του οποίου λάβαμε τη μεθύστερη παραγγελία να «περιλαμβάνονται και υποδείγματα στίχων από την Προπαγάνδα». Επειδή απαντήσαμε ότι το είδος του κειμένου μας δεν απαιτεί «υποδείγματα στίχων», διότι δεν αποτελεί φιλολογική ανάλυση των ποιημάτων αλλά ασχολείται με ένα συγκεκριμένο θεωρητικό ζήτημα που θέτει το βιβλίο του Αλ. Λούντζη, η διεύθυνση του περιοδικού δεν προχώρησε στη δημοσίευση. Τούτη η μικρή ιστορία δείχνει τη μονοδιάστατη αντίληψη περί κριτικής και θεωρητικής ανάλυσης ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής διανόησης, αντίληψη από την οποία υποφέρουν τα πάνδεινα και οι δημιουργοί και η κριτική.