ΥΟΚΟ ΓΙΑΝΑΚΙΝΤΑ, ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ

Τα βάσανα ενός νεαρού Έλληνα στον στρατό: Ένα κόμικ της Γιόκο Γιαναγκίντα

Όταν ήμουν 20 χρόνων, βρέθηκα για λίγους μήνες στη Γερμανία, στο Ινστιτούτο Γκέτε της μικρής πόλης Μπόπαρντ, επί του Ρήνου, για να μάθω ό,τι μπορούσα από Γερμανικά. Εκεί γνώρισα τη Γιόκο Γιαναγκίντα, μια όμορφη Γιαπωνέζα που σχεδίαζε Μάνγκα. Τα κόμικς με ενδιέφεραν πάντα διακαώς, οπότε γίναμε φίλοι στη βάση της κοινής μας αγάπης για τα κόμικς αλλά και του διηνεκώς ένθερμου ενδιαφέροντός μου για την Κίνα και την Ιαπωνία.

Κατόπιν η Γιόκο έφυγε για την Ιαπωνία κι εγώ για την πατρίδα, όπου έπρεπε να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία, η οποία διαρκούσε τότε 22 μήνες. Η θητεία δεν μου άρεσε στην αρχή καθόλου, εξού κι έστειλα στη Γιόκο κάποια πύρινα γράμματα, όπου διεκτραγωδούσα τη ζωή στο στρατόπεδο. Όλα αυτά εντυπωσίασαν τη Γιόκο, αρκετά για να σχεδιάσει ένα κόμικ και μια εικονογραφημένη αφήγηση με τα γράμματά μας – αυτά και άλλα έργα της τα έστελνε στους φίλους και συσπουδαστές απ’ όλο τον κόσμο, και νομίζω τα δημοσιοποιούσε στην Ιαπωνία. Εκεί, με παρουσιάζει ως έναν στρατιώτη που δεν θέλει να είναι στρατιώτης, κι ως έναν πολεμιστή που δεν θέλει να είναι πολεμιστής.

Φαίνεται όμως ότι κατά τη Γιόκο ένα ανώριμο αγόρι όπως ήμουν τότε πρέπει οπωσδήποτε να γίνει σκληρός άντρας — αυτό υποτίθεται κάνει ο στρατός και στην Ελλάδα και στην Ιαπωνία και παντού, κατασκευάζει άντρες. Έτσι, στο τέλος με έκανε σαμουράι με ατσαλένιο βλέμμα και ατσαλένιο όπλο!

Η αλήθεια είναι ότι μετά τον πρώτο δύσκολο καιρό πέρασα πολύ καλά στον Στρατό και δεν έγινα καθόλου σαμουράι. Τώρα, μετά πολλά χρόνια διακοπής της επικοινωνίας με τη Γιόκο, δεν τη βρίσκω πουθενά στο Διαδίκτυο. Ευχόμενος να είναι η φίλη μου καλά, μετέφρασα την εικονογραφημένη αφήγηση και το κόμικ από τα Γερμανικά, πρόσθεσα έγχρωμο εξώφυλλο, πρώτες και ύστερες σελίδες, και παρουσιάζω εδώ το έργο της ως άλμπουμ ώστε να μη χαθεί.

Εντέλει, αποτελεί μια αρκετά γραφική τιμή για μένα το ότι, πιθανότατα, είμαι ο μοναδικός Νεοέλληνας ήρωας Μάνγκα….