ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Πριν απ’ όλα η ποίηση. Αυτό έζησα στην εφηβεία μου, όταν ξεκίνησα ντροπαλά μα και με πολύν ενθουσιασμό να γράφω. Μέχρι τα 30 μου χρόνια ό,τι ποιήματα κι αν έγραφα τα έσκιζα, πολλές φορές και την ίδια μέρα, όσον κόπο κι αν μου είχε στοιχίσει η δημιουργία τους: δεν μου φαίνονταν ως αυτό που θα ήθελα να είναι. Κι έτσι μετανάστευσα σε μια νέα πατρίδα, στην πεζογραφία, αλλά το κύριο για μένα ήταν πάντα η εύρεση μιας γλώσσας στην ποίηση.

Με πειραματισμό, πειρασμούς και πορεία μες στον Λαβύρινθο,  κατέληξα σε μια ποιητική σημειογραφία που μπορούσα να την χαράξω στους τοίχους και να σημαίνει κάτι, ή και τίποτα, οπωσδήποτε όμως αφηγούνταν ποιητικά τον κόσμο όπως τον καταλαβαίνω.  Κι έτσι σταμάτησα να σκίζω όλα μου τα ποιήματα, έσκιζα μόνο τα περισσότερα. Αλλά το περισσό ούτως ή άλλως είναι πάντα λίγο στην ποίηση, και το λίγο δεν ανήκει στον κόσμο της.